Նրանց հիշատակը վաղուց լույս է դարձել

Ոմանց թվում ա, թե «Հիշատակելը» «հիշել» բառի գրական տարբերակն ա, ու ապրիլի 24-ին մեր նահատակներին հիշատակել՝ նշանակում ա հիշել նրանց։ Չէ՛, դրանք տարբեր բառեր են։ Հիշատակում են մի օր, իսկ հիշում են ամեն օր, այսինքն՝ չեն մոռանում։ Հիշել՝ նշանակում ա չմոռանալ։ Հիշել՝ նշանակում ա, որ նրանց հիշատակը մշտական բնակություն ա հաստատել քո հիշողության մեջ ու դարձել քո կենսագործունեությունն ապահովող մասնիկ, օրգան, ինչպես սիրտը, թոքը, լեղապարկը։ Հիշել՝ նշանակում ա, որ քո բոլոր մտքերը, խոսքերն ու գործերը կրում են դրա կնիքը։ Ու պարտադիր չի, որ դա ողբ ու լաց լինի, նրանց հիշատակը վաղուց լույս ա դարձել, որի հետևից մենք պիտի գնանք, որ մեր տեղն էլ ապրենք, նրանց տեղն էլ։ Նրանց հիշատակն իմաստություն ա դարձել, որ պիտի միավորի մեզ՝ որպես մի ընդհանուր կոտորածից հարություն առած ժողովուրդ։

Իսկ եթե պիտի հիշելու փոխարեն ընդամենը հիշատակենք, եթե պիտի տարին մի անգամ հիշենք՝ զարթուցիչի զանգով՝ որպես ավանդույթ, որպես տխուր ծես, եթե պիտի օտարի, թշնամու նման ատենք ու ոտնակոխ անենք իրար, անարգելով նրանց հիշատակը, ավելի լավ ա՝ ոչ հիշել, ոչ էլ հիշատակել։ Ի՜նչ իմաստ ունի իզուր տեղը տրամադրությունը փչացնել։ Առանց դրա էլ քիչ հոգս չունենք։

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ